Alle berichten van admin

Off the grid

Geen categorie

La Muntada is een landgoed van 45 hectare in Catalonië. Het ligt op ongeveer 400 meter hoogte in de uitlopers van de Pyreneeën aan het einde van een onverharde weg van zo’n 5 kilometer. Er is een buurman op 2 kilometer afstand. Er zijn geen wegen, huizen of elektriciteitsleidingen in zicht. Enkel bergen en (groenblijvende) bossen. Op zo’n 100 meter van het huis loopt een prachtig riviertje met lagunes en watervallen.  Er zijn een paar schuurtjes, wat weilanden, veel bos en een forse groentetuin.

Het door ons in oude stijl gerestaureerde huis zelf staat op een helling en heeft 3 niveaus. De woonoppervlakte is ongeveer 230 m2.  De smalle onderste verdieping bestaat uit een paar kelderruimtes met o.a. de batterijen van de zonne-installatie en een ‘bodega’. Op de middelste verdieping vind je de entree met antieke broodoven, het trappenhuis, een woonkamer/eetkamer/keuken en suite van 42 m2, een inpandig balkon/zomerkeuken, een forse bijkeuken/wasruimte met buitendeur, een toilet en een koele voedselkelder. Op de bovenste verdieping zijn er 4 slaapkamers, een grote badkamer met bad en inloopdouche, een separaat tweede toilet en een groot overdekt balkon. Er is ook nog een kleine vliering.

Het hele huis is voorzien van vloerverwarming, die wordt gevoed door een houtfornuis. Ook de boiler werkt ’s winters op het houtfornuis, ’s zomers gaat dat met zonnepanelen. Mocht je houtstook te omslachtig vinden, is dit eventueel eenvoudig om te bouwen naar een verwarmingsketel op pellets, gas of diesel.

Elektriciteit komt van zonnepanelen, zonodig ondersteund door een 10 kVA generator, die je binnenshuis kunt bedienen. Er is geen aansluiting op het net mogelijk. Wel beschikken we over internet via de satelliet. Nog best snel ook.

Water komt in ruime hoeveelheden uit eigen, natuurlijke bron en wordt omhoog gepompt naar een tank boven het huis, zodat er voldoende druk is. Een filter haalt er de meeste kalk uit.

Wij hebben hier 17 jaar fantastisch gewoond. Om gezondheidsredenen moeten we helaas weg. Het is een oase van ruimte en rust, best ruig, maar toch comfortabel. Wel geïsoleerd. Het dorp ligt op 20 minuten rijden. Het kost je ruim een half uur om in het eerste behoorlijke stadje te komen. Girona Airport is een uur rijden. Een auto is noodzakelijk, maar dat hoeft geen 4×4 te zijn. Verder moet je handig zijn en  tijd overhebben voor onderhoud. Maar zoals wij het hebben beleefd, kun je het paradijs niet veel dichter benaderen.

Voor ruim 5 ton is dat paradijs voortaan van jou.

Meer informatie? Laat hieronder je naam achter.

Onder het ijs

boeken, recensie,

Ik lees de laatste jaren steeds minder fictie. Ik probeer het wel, maar haak vaak na een bladzijde of twintig alweer af. Soms is zelfs de flaptekst al voldoende om er niet aan te beginnen. Weer zo’n verzonnen verhaal waarin ik mezelf niet herken, waarin ik me niet met iemand kan identificeren. Vooral Nederlandse schrijvers boeien me steeds minder. Zelfs het bejubelde Kwaadschiks van van der Heijden verveelde me al na tien minuten. Zo bedacht, zo kunstmatig, zonde van mijn tijd. Terwijl die man echt wel kan schrijven.

Het fijne van Google Play Books is dat je het eerste hoofdstuk van een boek gratis kunt downloaden. Zo scheid ik snel het kaf van het koren. Dat deed ik ook bij de nieuwe roman van Ellen de Bruin. Waarschijnlijk zou het boek me niet eens opgevallen zijn, ware het niet dat ik vorig jaar een uitstekende non-fictie van haar las, Onsterfelijkheid voor beginners, dat ik in een eerder blog besprak. Nu hoeven goede non-fictieschrijvers geen goede romanciers te zijn, maar mijn belangstelling was gewekt. De flaptekst leek een dertien-in-een-dozijn-boek aan te prijzen, doch ik negeerde mijn weerzin en begon aan hoofdstuk 1.

Lees verder Onder het ijs →

Hippies

algemeen

Ik weet niet of je dit bekend voorkomt, maar als ik een boek lees of een artikel, brengt dat vaak oude herinneringen naar boven van vergelijkbare gebeurtenissen. Dan droom ik even weg naar een recent, maar vaker een ver verleden. Zo wilde ik vandaag de kachel aansteken met een oude krant en viel mijn oog op een column van Loes Reijmer over nep-hippies op Instagram. Mooi verhaal. Mensen die zogenaamd hun jachtige kantoorleven hebben opgegeven om in een ouwe VW-bus rond te gaan reizen. Ze doen daarvan verslag via Instagram. Niks mis mee, maar het blijkt dat ze eigenlijk gewoon gesponsorde reclame maken voor allerlei produkten die ze gebruiken en opzichtig in hun foto’s en verhaal verwerken. Soms van peperduur yuppenspul ook nog.

Dat bracht me dus zittend op mijn knieën voor de kachel mijn eigen reizen in herinnering. Alleen ging het 35 jaar geleden allemaal nog een beetje anders. Niks dagelijks verslag met mooie foto’s en filmpjes. Mijn super-8 films bewaarde ik de hele reis en stuurde ik eenmaal terug in Nederland op naar Kodak, waarna het nog eens een maand duurde voor ze ontwikkeld terugkwamen. Spoeltjes van 3 minuten lengte die uitgezocht, geknipt en geplakt moesten worden om een beetje leuk verslag te creëren. Als ze tenminste gelukt waren. Fotorolletjes hetzelfde verhaal.

Lees verder Hippies →

Homo Sapiens

boeken, recensie

Geschiedenisboeken bestaan er in allerlei soorten en maten. Ze gaan over een bepaalde persoon, een bepaalde periode, een bepaald gebied of overspannen de hele bekende geschiedenis. Ik heb geen specifieke voorkeur. Ik lees een biografie van Caesar, een beschrijving van de Middeleeuwen, een overzicht van de Egyptische Koningstijd of de opkomst van het mensdom allemaal met evenveel aandacht en plezier.

Een paar jaar geleden verscheen er in de laatste categorie een opmerkelijk boek, geschreven door een Israelische historicus: Homo Sapiens, met als nogal gedurfde ondertitel: Een kleine geschiedenis van de mensheid. Gedurfd, omdat een verhaal dat miljoenen jaren bestrijkt behoorlijk wat kennis vereist op veel verschillende gebieden. Yuval Noah Harari die geschiedenis doceert aan de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem stelde mij niet teleur. Zeker, hij heeft een agenda en vergaloppeert zich in zijn enthousiasme wel eens, maar hij neemt over het algemeen de gepaste terughoudendheid in acht waar het gaat om speculatieve theorieën, onderbouwt zijn verhaal met archeologisch bewijs en onderzoek en is bovenal een zeer begenadigd verteller. Ik kon niet ophouden met lezen.

Lees verder Homo Sapiens →

Ik tweet, dus ik ben.

algemeen

Voordat ik het na het weekend weer over boeken ga hebben, wil ik nog even wat kwijt over Twitter. Ik ben niet zo van de social media, omdat ik ten eerste zelf niet zo sociaal ben en ten tweede omdat er eigenlijk weinig sociaals aan die media is. Facebook en Instagram en dergelijke gaan en gingen dus fijn aan mij voorbij. Maar ik zit wel op Twitter. Inconsequent? Zeker. Maar je hoort mij ook niet zeggen dat ik altijd consequent ben.

In elk geval ben ik vermoedelijk geen typische Twitteraar. Ik volg slechts een gering aantal mensen, 24 op dit moment, en dat zijn voornamelijk journalisten en wetenschappers. Die wijzen me de weg naar interessante artikelen en blogs. Zodra ze teveel over zichzelf tweeten, prietpraat en -godbewaarme – poezenplaatjes, dan haak ik weer af. Van sommigen ontvang ik inmiddels een nieuwsbrief per mail, dus die schrap ik dan ook. Hoe iemand 1000 mensen kan volgen was mij altijd een raadsel, maar inmiddels begrijp ik dat ze gewoon lang niet alle tweets zien. Dat snap ik niet. Als ik iemand interessant genoeg vind om te volgen wil ik alles van hem/haar/het lezen en ook de retweets zien.

Lees verder Ik tweet, dus ik ben. →

Opwinding

algemeen

Spoiler alert: het gaat niet over boeken vandaag, maar over mij. Ook leuk, vind ik zelf, maar dat u niet teleurgesteld bent straks.

Uit mijn bio en verschillende blogs kan licht de indruk ontstaan dat er in mijn moderne kluizenaarsbestaan weinig opwindends gebeurt. Meestal is dat ook zo. Om Herman Finkers te parafraseren: een boom waait naar rechts, een boom waait naar links, het is om het even, bij Maurits is echt nooit wat te beleven. Er zijn geen naaste buren, er komt nauwelijks bezoek, de dagelijkse klussen zijn simpel en monotoon. TV-kijken doen we niet, de enige ophef manifesteert zich via Twitter en dat brengt de gemoederen ook niet echt in beweging. Kortom, saaiheid is troef en hoe gek dat misschien ook mag klinken, wij, mijn vriendin en ik, voelen ons daar uitstekend bij.

Lees verder Opwinding →

Simultaan lezen

boeken, ,

Hoeveel boeken kan een normaal mens eigenlijk tegelijk lezen? Nou, zeven. Tenminste, dat is mijn nieuwe record sinds eergisteren. Hou je dat allemaal nog uit elkaar en weet je bij elk boek ook de draad meteen weer op te pikken? Jawel, maar ik smokkel een beetje. Twee van de boeken zijn namelijk bundels: Het vervloekte paradijs van Caroline de Gruyter is een verzameling columns over Europa van een paar jaar terug en De draagbare Kapuscinski van Ryszard Kapuscinski  is een bundeling reportages. In beide boeken kan je gewoon niet alsmaar verder lezen, want dan word je duizelig. Na een paar columns of een reportage moet je gewoon even pauzeren en het gelezene op je in laten werken. Op de werkelijk fantastische reportages van Capuscinsky kom ik in een later blog nog terug.

Naast mijn bed ligt Je brein de baas van André Aleman. Een antwoord op onder meer Wij zijn ons brein van Dick Schwaab en Het slimme onbewuste van Ap Dijksterhuis. Die hadden kennelijk de indruk gewekt dat wij uiteindelijk toch niet over een vrije wil beschikken en dit boek legt uit waarom dat onzin is. Het ligt zoals gewoonlijk allemaal wat genuanceerder, maar hoe dan ook, uit eigen vrije wil bepaal ik voor het slapengaan of ik daar nog een stuk of wat pagina’s uit wil lezen. Mijn bewustzijn boeit me mateloos, ik schreef er hier al eerder over en ook op dit boek kom ik dus in een later blog nog terug.

Lees verder Simultaan lezen →

Boeken

algemeen,

Behalve van lezen, houd ik ook van boeken. Dat lijkt vanzelfsprekend, maar dat is het niet. Ik ken genoeg mensen, die graag lezen, maar die hun boeken lenen, of kopen en daarna weer afdanken. Zelf heb ik boeken nooit kunnen wegdoen, zelfs de slechte niet. Soms leen ik een boek en als ik het uitheb en teruggegeven, koop ik het alsnog, omdat ik het in mijn kast wil hebben. Tegenwoordig koop ik wel meer e-boeken, omdat het makkelijk en snel gaat en ik niet kan of wil wachten tot ik het als boek kan kopen. Maar ook in dit geval koop ik naderhand soms alsnog het echte boek, want zo’n pdf kun je niet vasthouden, zit bovendien niet in de tablet, maar staat geparkeerd in één of andere cloud, ruikt niet, weegt niks, zie je niet staan en kun je ook niet uitlenen (al kan dat laatste ook een voordeel zijn).

De tijden veranderen en ik moet bekennen dat ik vandaag de dag meer uren met mijn tablet doorbreng dan met een boek. Ik begin ’s morgens met de kranten (Nederlands en Spaans), check mijn TwitterTL, waar dan weer verwijzingen naar interessante artikelen uitrollen, die ik opsla in Pocket. Ik lees een paar blogs, speel met een paar mensen nog steeds Wordfeud (om het brein soepel te houden), check mijn mail, kijk een YouTube filmpje (van @fonolog of zo) en lees verder in het e-boek van de dag.

Lees verder Boeken →

Doodsangst

recensie

Als kind laat je je alles wijsmaken. Hoe systematischer dat gebeurt, hoe moeilijker het is om je daar weer van te bevrijden. Ik werd Katholiek opgevoed, was zelfs even misdienaar, maar begon vanaf de vroege puberteit te merken dat er een hoop niet klopte. Ik verdiepte me in nog wat andere godsdiensten, maar ook die overtuigden niet helemaal, al heeft het Boeddhisme me nog lang beziggehouden. Het lastigste om kwijt te raken was het gevoel dat je als je dood gaat je door iets of iemand geoordeeld zou worden. Dus was ik wel een boef, maar nooit echt slecht, want tja, je weet nooit of je dat niet nog eens aan de een of andere hemelpoort moet uitleggen. Misschien maar goed ook dus, die remming, want wie weet wat voor een schurk ik anders geworden zou zijn.

Al sinds mensenheugenis dromen wij van onsterfelijkheid. In de vorm van een leven na de dood, een reïncarnatie of, beter nog, een eeuwig leven hier, in ons eigen lijf. In het uiterst vermakelijke ‘Onsterfelijkheid voor beginners’ legt Ellen de Bruin uit hoe men denkt dat voor elkaar te krijgen. Hoewel de titel wellicht anders doet vermoeden, is het geen modieus hapsnap boekje, maar wordt er behoorlijk diep in de materie gedoken. Veel humor, maar daarom niet minder serieus.

Lees verder Doodsangst →

Slim (5)

algemeen

Dit is het laatste deel van een serie van vijf. Het eerste deel vindt u hier.

De paar keer dat ik het programma ‘Ik vertrek’ zag, viel mijn mond open van zoveel naïviteit. Een beetje voorbereiding is toch wel handig. Een volle zak geld doet trouwens ook wonderen met je kans op succes. Ik ging naar het zuiden, maar in Griekenland wilde ik niet (meer) wonen, met Italianen heb ik ook niet veel en dat iemand vrijwillig naar Frankrijk verhuist, begrijp ik al helemaal niet. Mooi land, maar die Fransen, hè. Spanje dan maar. Het diepe zuiden is te warm, het westen heeft te Hollands weer, dus bleef alleen Catalonië over. Bovendien bleef Nederland zo een beetje binnen autobereik. Handig met een zoon en een 80-jarige moeder daar. Vliegveld Girona en goedkope vluchten waren er toen nog niet.

We reden er een paar keer heen om rond te kijken. Ik verkocht vervolgens mijn huis op een overspannen markt voor het dubbele bedrag dat ik er 3,5 jaar eerder voor betaald had. Toen overleed mijn vader en kwam er een stukje erfenis vrij. Zes broers en zussen maakten de spoeling wat dun, maar het verdubbelde mijn startkapitaal. Dat heeft weinig met slimheid te maken, geef ik toe, maar een mens mag ook wel eens mazzel hebben, niet?

Lees verder Slim (5) →