Hoeveel boeken kan een normaal mens eigenlijk tegelijk lezen? Nou, zeven. Tenminste, dat is mijn nieuwe record sinds eergisteren. Hou je dat allemaal nog uit elkaar en weet je bij elk boek ook de draad meteen weer op te pikken? Jawel, maar ik smokkel een beetje. Twee van de boeken zijn namelijk bundels: Het vervloekte paradijs van Caroline de Gruyter is een verzameling columns over Europa van een paar jaar terug en De draagbare Kapuscinski van Ryszard Kapuscinski is een bundeling reportages. In beide boeken kan je gewoon niet alsmaar verder lezen, want dan word je duizelig. Na een paar columns of een reportage moet je gewoon even pauzeren en het gelezene op je in laten werken. Op de werkelijk fantastische reportages van Capuscinsky kom ik in een later blog nog terug.
Naast mijn bed ligt Je brein de baas van André Aleman. Een antwoord op onder meer Wij zijn ons brein van Dick Schwaab en Het slimme onbewuste van Ap Dijksterhuis. Die hadden kennelijk de indruk gewekt dat wij uiteindelijk toch niet over een vrije wil beschikken en dit boek legt uit waarom dat onzin is. Het ligt zoals gewoonlijk allemaal wat genuanceerder, maar hoe dan ook, uit eigen vrije wil bepaal ik voor het slapengaan of ik daar nog een stuk of wat pagina’s uit wil lezen. Mijn bewustzijn boeit me mateloos, ik schreef er hier al eerder over en ook op dit boek kom ik dus in een later blog nog terug.
Lees ik nog wel fictie? Zekers. Al kost het me alsmaar meer moeite. Maar in Bekentenissen van een burger verhaalt Sándor Márai over het leven in het einde van het oude Europa en in het begin van het nieuwe. Eerst loomheid en later esprit en dat alles gevangen in prachtige zinnen. Zulke fictie is bepaald geen straf.
Boek nummer vijf is een buitengewoon interessante wetenschappelijke verhandeling over verhoudingen en wetmatigheden. Ik ben niet academisch geschoold, dus dat vergt soms de nodige concentratie. Schaal heet een publieksboek te zijn, maar fysicus Geoffrey West pakt soms flink door, waarbij het reeds aftakelende brein van deze vroegtijdige schoolverlater af en toe flink verhit raakt. Niettemin een absolute aanrader.
In een aanstekelijk geschreven stuk over muziek afgelopen week in de Volkskrant werd verwezen naar een autobiografie van Phil Collins. Even de proefversie gedownload van Not dead yet, want één van mijn allerbeste elpees is van Genesis uit de jaren ’70, waarop Collins drumt. Ik zat meteen in het verhaal, dus dat werd nummer zes. (Nu ik u toch aan de lijn heb, dit blog gaat weliswaar over boeken, maar als u eens een puik stukje muziek wilt luisteren, dan kan ik Selling England by the pound driedubbel van harte aanbevelen.)
Tot slot iets heel anders. Oudheidkundige Jona Lendering schrijft aan een nieuw boek over een Romeinse keizer, Het visioen van Constantijn, dat ik mag proeflezen. En passant stip ik tikfouten, irritante woordherhalingen en vergeten woorden aan. Niets zo lekker als andermans werk afkraken, dus dit is eigenlijk de leukste van de zeven. En het is nog een goed boek ook. Even onthouden dus.