Hoeveel boeken kan een normaal mens eigenlijk tegelijk lezen? Nou, zeven. Tenminste, dat is mijn nieuwe record sinds eergisteren. Hou je dat allemaal nog uit elkaar en weet je bij elk boek ook de draad meteen weer op te pikken? Jawel, maar ik smokkel een beetje. Twee van de boeken zijn namelijk bundels: Het vervloekte paradijs van Caroline de Gruyter is een verzameling columns over Europa van een paar jaar terug en De draagbare Kapuscinski van Ryszard Kapuscinski  is een bundeling reportages. In beide boeken kan je gewoon niet alsmaar verder lezen, want dan word je duizelig. Na een paar columns of een reportage moet je gewoon even pauzeren en het gelezene op je in laten werken. Op de werkelijk fantastische reportages van Capuscinsky kom ik in een later blog nog terug.

Naast mijn bed ligt Je brein de baas van André Aleman. Een antwoord op onder meer Wij zijn ons brein van Dick Schwaab en Het slimme onbewuste van Ap Dijksterhuis. Die hadden kennelijk de indruk gewekt dat wij uiteindelijk toch niet over een vrije wil beschikken en dit boek legt uit waarom dat onzin is. Het ligt zoals gewoonlijk allemaal wat genuanceerder, maar hoe dan ook, uit eigen vrije wil bepaal ik voor het slapengaan of ik daar nog een stuk of wat pagina’s uit wil lezen. Mijn bewustzijn boeit me mateloos, ik schreef er hier al eerder over en ook op dit boek kom ik dus in een later blog nog terug.

Lees verder Simultaan lezen →