Spoiler alert: het gaat niet over boeken vandaag, maar over mij. Ook leuk, vind ik zelf, maar dat u niet teleurgesteld bent straks.
Uit mijn bio en verschillende blogs kan licht de indruk ontstaan dat er in mijn moderne kluizenaarsbestaan weinig opwindends gebeurt. Meestal is dat ook zo. Om Herman Finkers te parafraseren: een boom waait naar rechts, een boom waait naar links, het is om het even, bij Maurits is echt nooit wat te beleven. Er zijn geen naaste buren, er komt nauwelijks bezoek, de dagelijkse klussen zijn simpel en monotoon. TV-kijken doen we niet, de enige ophef manifesteert zich via Twitter en dat brengt de gemoederen ook niet echt in beweging. Kortom, saaiheid is troef en hoe gek dat misschien ook mag klinken, wij, mijn vriendin en ik, voelen ons daar uitstekend bij.
Gisteren was dan ook een uitzonderlijke dag. Wij wonen aan het eind van een vijf kilometer lange, onverharde en nogal smalle weg. Met een beetje vrachtwagen kom je hier niet, het vervoer van grotere spullen doe ik met de trekker en aanhanger. Vanaf ons huis lopen alleen nog een paar wandelpaden de bergen in. Zo’n 3 kilometer verder langs het pad dat naar de Franse grens loopt, liggen een oeroud kerkje en een pastorie. Die pastorie was ook lang als herberg in gebruik en halverwege de vorige eeuw als refugio, een slaapplek voor mensen die een paar dagen door de bergen trekken. Zoiets heeft natuurlijk onderhoud nodig en daar heeft het jaren aan geschort, dus het gebouw was half ingestort. Maar een paar jaar terug zijn een stel enthousiastelingen aan de renovatie begonnen. Veel materiaal wordt er heen gedragen, maar voor het grotere spul is dat niet te doen. Dankzij sponsoring kan er af en toe een helikopter worden gehuurd, die pallets met stenen en tegels, houten balken en ander materiaal door de lucht vervoert. Zo’n machine is peperduur, dus het moet allemaal zo snel mogelijk.
Met de trekker, met auto’s en kleine vrachtwagentjes wordt alles dus in de loop van een paar weken naar hier gereden, op pallets samengebonden en op het weiland geparkeerd. Gisteren was de grote dag. De werkploegen (een deel helpt hier aanhaken, een ander deel daarginds afhaken) waren al vroeg hier en naar plaatselijk gebruik wordt er eerst gezamenlijk ontbeten. Op zijn Catalaans, dus zit je ’s morgens om acht uur aan de warme worst en karbonaadjes, die op een snel gemaakt vuurtje zijn geprepareerd. Met grote hompen witbrood en een rode wijn erbij.
En dan komt de helikopter. In rap tempo worden pallets en pakketten aangehaakt, waarbij die heli tien meter boven je hangt en ik dus van de week naar de kapper moet, want mijn kapsel is volkomen verruïneerd. Extra spannend deze keer was dat mijn kleine graafmachientje van een meter breed ook meeging, omdat er ginds wat gaten en gleuven gegraven moeten worden en met de hand is dat in deze grond niet te doen. Vorig jaar vloog ik ook even mee in de helikopter, deze keer waren anderen aan de beurt. Maar het was allemaal opwindend genoeg. En de stilte na de storm is extra weldadig.