Dat ik dol ben op geschiedenis mag als bekend worden verondersteld. Ik lees er dus veel over, maar ook oude dingen en plaatsen boeien mij bovenmatig. Meestal moet je daarvoor op reis, maar ik heb mazzel en woon in een stukje geschiedenis. Om maar meteen heel dichtbij te beginnen, het huis waarin ik woon is in zijn huidige vorm ongeveer 300 jaar oud. Nou ja, huidige vorm, ik kocht het in 2001 als ruïne. Het had 35 jaar leeg gestaan en was gedeeltelijk ingestort. Aan de structuur van de muren die nog overeind stonden, kon je zien dat het in fasen was opgebouwd. Elke generatie haalde wat weg, voegde wat toe, vernieuwde, veranderde. Maar in grote lijnen was het dus een drietal eeuwen oud. Hoewel? Het oudste gedeelte, onderin, was oorspronkelijk een kleine rechthoekige ruimte met een schietgat en een zwaar te barricaderen deur. Dat stukje staat er vermoedelijk al ruim duizend jaar. Iets verder op mijn land staat een Romaans kerkje uit de twaalfde eeuw, dat gebouwd werd door de mensen die er omheen woonden. Vrijwel al die huizen zijn nu verdwenen, maar in de nu lege vallei waar ik woon, leefden ooit zo’n 150 mensen. Nog een klein stukje verder de wildernis in staat een kerkje dat in een bisschoppelijke akte uit 844 wordt genoemd. Maar toen stond het er waarschijnlijk al even.
Tagarchief: geschiedenis
Verleden tijd
Mijn favoriete non-fictie onderwerp is geschiedenis. Maar ik twijfel of ik daar wel iets in moet recenseren, want ik ben geen historicus en ik kan wat ik lees in elk geval inhoudelijk niet goed beoordelen. Dus als ik al een paar mooie boeken noem, die ik je wil aanraden (als het onderwerp je boeit, natuurlijk), dan verwijs ik je gewoon door naar een recensie van iemand die echt weet waarover hij praat/schrijft. Jona Lendering bijvoorbeeld, die niet alleen een paar uitstekende boeken schreef, maar ook vrijwel dagelijks buitengewoon aanstekelijk blogt en in 95% van de gevallen gaat dat over geschiedenis. Je vindt zijn site hier.
Mijn belangstelling gaat vooral uit naar de oudheid. De Egyptenaren, de Sumeriërs, de Perzen, de Romeinen, dat volk. Op het moment lees ik een tweetal boeken van John Romer over de geschiedenis van Egypte. Nou ben ik al een ouwe lul, dus ik las inmiddels het nodige over dat land. Dat begon 50 jaar terug al in het populair-wetenschappelijke jeugdblad KIJK en zo af en toe kocht of leende ik wat en ik dacht dat ik het wel zo’n beetje wist allemaal over die faraos en hun piramiden. Maar het aardige van geschiedenis is dat die verandert. Niet echt natuurlijk, maar men graaft alsmaar meer dingen op (er wordt nog steeds ontzettend veel archeologisch veldwerk gedaan elke dag), ontcijfert kleitabletten, onderzoekt bestaand materiaal, legt zo steeds nieuwe verbanden en is zo van tijd tot tijd gedwongen de geschiedenis te herschrijven. Van Romers boeken valt mijn mond regelmatig open en bovendien heeft hij een aangename manier om die ‘nieuwe’ geschiedenis te vertellen, zodat het zelfs in het Engels (geen Ned. vertaling beschikbaar) prettig lezen blijft. Een recensie van Jona’s hand vind je hier.