Ik las een aardig stukje op brainwash.nl (de naam zegt het al) over de eeuwige zoektocht naar het ware zelf. Deze keer werd Confucius maar weer eens van stal gehaald. Niets ten nadele overigens van deze gemoedelijke Chinese wijsgeer, die ik in een ver verleden ook een tijd hartstochtelijk gelezen heb. De strekking van het verhaal was dat je niet op zoek moet naar je ware zelf, maar gewoon een nieuw zelf moet creëren. Ongeveer mijn motto: ‘beter ten hele gedwaald dan ten halve gekeerd’. Het stukje is wat tendentieus, maar in elk geval raadt het het lezen van de filosofen zelf aan. Ik verbaas mij regelmatig over de constante stroom zelfhulpboeken, die maar blijft voortduren, en nog immer gretig aftrek vindt. Allemaal van die lui die het licht gezien denken te hebben en jou daar dan mee lastigvallen. Ik heb er ook wel eens één doorgeworsteld, maar kon er niet opgewonden van raken. Dan liever een Confucius lezen, een Augustinus, een Ouspensky of een Sogyal Rinpoche. Filosofie geeft geen pasklare oplossing, maar zet aan tot zelf denken en dat leek mij altijd zinniger dan zo’n 10-stappenplan om een gelukkiger mens te worden. Trouwens, gelukkig ben ik al, dus dan is zo’n boek sowieso geen optie.
Niettemin, miljoenen mensen worstelen dagelijks met de vraag waartoe zij bestaan. Ik zocht ook een tijdje spiritueel, en het moet gezegd, men ontmoet buitengewoon interessante figuren onderweg. Dat begon al toen mijn ouders mij misdienaar maakten in de RK-kerk. Ik had geluk, het waren aardige kapelaans, die wel in mijn hoofd, maar niet in mijn broek probeerden te komen. Ook de broeders op kostschool hielden zich gedeisd, al werd me daar wel duidelijk dat religie een raar en niet mijn dingetje was.
Daarna bracht LSD me in de hemel en leek het antwoord op alle vragen paraat, alleen nadat de drug uitgewerkt was, bleken ook de meeste antwoorden weer verdwenen. Al leerde ik dat de ‘werkelijkheid’ voornamelijk in het hoofd bestaat en dus gemanipuleerd kan worden. Niets heeft intrinsieke betekenis, behalve die die jij er aan toekent. Nu zijn iets weten en er naar leven twee verschillende dingen, maar ik boekte vooruitgang. Het boeddhisme boeide me ook een tijdje en vervolgens dompelde ik me een aantal jaren onder in het Indiaanse sjamanisme. Vooral de ‘vision quest’, 4 dagen en nachten alleen op een berg zonder eten of drinken, maakte opnieuw duidelijk hoe illusoir de buitenwereld eigenlijk is. Dat gaf ook het startschot voor mijn vertrek naar Spanje, dichter bij de natuur en verder weg van al die invloeden die alleen maar afleiden de hele tijd.
Een jaar of 10 terug tenslotte, kreeg ik een boek cadeau (er moet altijd weer een boek in dit blog) met de veelbelovende titel ‘Spirituele verlichting, vergeet het maar’ van de Amerikaanse schrijver JedMcKenna. Een aanvankelijk hilarisch, maar gaandeweg toch nogal heftig verhaal over de zoektocht naar ‘de waarheid’. Het ware zelf bestaat niet, want als je je complete aangeleerde persoonlijkheid/identiteit afpelt, blijft er gewoon niets over. Dat niets is best aangenaam, alleen heb je er in het dagelijkse leven niet zoveel aan. Want jij bent weliswaar ontwaakt, maar alle anderen strompelen nog steeds slapend in hun droom rond. Zoiets. Hij legt het beter uit dan ik. Of je hem gelooft of niet, het is hoe dan ook een vermakelijk boek. Hij schreef er nog vier, maar begin hier maar mee.