Ik weet niet of je dit bekend voorkomt, maar als ik een boek lees of een artikel, brengt dat vaak oude herinneringen naar boven van vergelijkbare gebeurtenissen. Dan droom ik even weg naar een recent, maar vaker een ver verleden. Zo wilde ik vandaag de kachel aansteken met een oude krant en viel mijn oog op een column van Loes Reijmer over nep-hippies op Instagram. Mooi verhaal. Mensen die zogenaamd hun jachtige kantoorleven hebben opgegeven om in een ouwe VW-bus rond te gaan reizen. Ze doen daarvan verslag via Instagram. Niks mis mee, maar het blijkt dat ze eigenlijk gewoon gesponsorde reclame maken voor allerlei produkten die ze gebruiken en opzichtig in hun foto’s en verhaal verwerken. Soms van peperduur yuppenspul ook nog.

Dat bracht me dus zittend op mijn knieën voor de kachel mijn eigen reizen in herinnering. Alleen ging het 35 jaar geleden allemaal nog een beetje anders. Niks dagelijks verslag met mooie foto’s en filmpjes. Mijn super-8 films bewaarde ik de hele reis en stuurde ik eenmaal terug in Nederland op naar Kodak, waarna het nog eens een maand duurde voor ze ontwikkeld terugkwamen. Spoeltjes van 3 minuten lengte die uitgezocht, geknipt en geplakt moesten worden om een beetje leuk verslag te creëren. Als ze tenminste gelukt waren. Fotorolletjes hetzelfde verhaal.

Lees verder Hippies →

Dit is het laatste deel van een serie van vijf. Het eerste deel vindt u hier.

De paar keer dat ik het programma ‘Ik vertrek’ zag, viel mijn mond open van zoveel naïviteit. Een beetje voorbereiding is toch wel handig. Een volle zak geld doet trouwens ook wonderen met je kans op succes. Ik ging naar het zuiden, maar in Griekenland wilde ik niet (meer) wonen, met Italianen heb ik ook niet veel en dat iemand vrijwillig naar Frankrijk verhuist, begrijp ik al helemaal niet. Mooi land, maar die Fransen, hè. Spanje dan maar. Het diepe zuiden is te warm, het westen heeft te Hollands weer, dus bleef alleen Catalonië over. Bovendien bleef Nederland zo een beetje binnen autobereik. Handig met een zoon en een 80-jarige moeder daar. Vliegveld Girona en goedkope vluchten waren er toen nog niet.

We reden er een paar keer heen om rond te kijken. Ik verkocht vervolgens mijn huis op een overspannen markt voor het dubbele bedrag dat ik er 3,5 jaar eerder voor betaald had. Toen overleed mijn vader en kwam er een stukje erfenis vrij. Zes broers en zussen maakten de spoeling wat dun, maar het verdubbelde mijn startkapitaal. Dat heeft weinig met slimheid te maken, geef ik toe, maar een mens mag ook wel eens mazzel hebben, niet?

Lees verder Slim (5) →

Dit is deel 4 van een serie van vijf. Het eerste deel vindt u hier.

Zo. Alsof je van een rijdende trein springt. Na wat pijnlijke buitelingen in het gras naast de spoorbaan, vond ik mijzelf terug in een wat kleiner huis, weer alleen met mijn zoon en, korte tijd later, een flinke maagzweer. Omdat ik toch met wat vragen bleef zitten over mijn zelfdestructieve gedrag, besloot ik een therapeut te raadplegen. Dat was op zich best verhelderend. Ik spendeerde uiteindelijk 3 jaar in een groep met 10 andere mislukkelingen. Mij leek overigens dat je sommige dingen niet eens wíl weten over jezelf. Helemaal blij werd ik er dus niet van. Gelukkig had ik weer eens mazzel en kwam via via in aanraking met een stel Indianen. Velen daarvan leken vooral geïnteresseerd in hun vrouwelijke volgelingen, maar er zaten ook een paar echt wijze mannen tussen. Ik deed zweethutten om me van mijn oude huid te ontdoen en medicijnceremonies om mijn plaats in het geheel te kunnen duiden. Ook therapie, maar dan anders. Ongewoon was dat ik aanvankelijk geen medicijn (peyote) wilde nemen, omdat ik dat toch als een drug beschouwde en daar had ik nu definitief een streep ondergezet. De Indiaan die de ceremonies leidde vond dat buitengewoon grappig. Alsof ik wilde leren fietsen zonder een fiets te gebruiken.

Lees verder Slim (4) →

Dit is deel 3 van een serie van 5. De eerste aflevering vind je hier.

De verantwoordelijkheden die het alleenstaand vaderschap met zich meebrengt, dwongen mij weliswaar niet om de factor seks&drugs&rock&roll helemaal uit te bannen, maar toch tenminste binnen aanvaardbare grenzen te houden. Dat kwam niet alleen mijn gezondheid, maar ook mijn discipline en kwaliteit van werken ten goede. Ik heb nooit bij de top van het reclamewezen behoord, won nooit een prijs, maar ik was beslist behoorlijk goed in mijn werk en kreeg regelmatig goede kritieken in de vakbladen. Pak en stropdas verdwenen weer in de prullenbak en ook een kapper bezocht ik sindsdien nooit meer. Een curieus universum, de reclamewereld. Alleen al over de merkwaardige figuren daarin en de krankzinnige situaties waarin ik soms verzeild raakte, valt een aardig boek te schrijven. In een volgend leven dan maar.

Toen de jaren ’90 begonnen kwam ik een alleenstaande moeder met een dochtertje tegen en vormden we een gezinnetje. We gingen groots wonen, want inmiddels verdiende ik meer dan een ton netto per jaar, reed in een Porsche, sleepte een PTT-koffer met me mee, waarmee je ‘mobiel’ kon bellen en had altijd een pakje coke in mijn mouw. Goh, wat voelde ik mij weer ontzettend slim.

Lees verder Slim (3) →

Dit is het tweede deel van een serie van vijf. Het eerste deel vind je hier.

Je kan plannen wat je wilt in het leven, het lot of het toeval, wat je wil, gooit altijd weer roet in het eten. In het voorjaar van 1982 maakte ik mijn vriendin zwanger. Hoewel dat niet de bedoeling was, leek het ons ook geen ramp. Dat de baby voor 1e Kerstdag werd uitgerekend was alleen maar logisch. It’s hard to be humble if you are the best. En zo werd ik in de winter van ’82 pappie van een zoon in het Griekse Sparta. Een echte Spartaan! It’s hard.. oh, dat had ik al gezegd. Dat ik er de eerste vijf maanden in het leven van mijn zoon elke dag bij was, is een geschenk waar ik nog altijd dankbaar voor ben. Maar daarna moest er natuurlijk een zomer lang weer gewoon keihard gewerkt worden. In oktober gingen we wederom op weg naar de zon. Maar kwamen deze keer niet verder dan Keulen, waar een vrachtwagenchauffeur die in slaap gevallen was, ons rijdende huis van achteren total loss reed. Vrouw en kind in het ziekenhuis en meteen ook nog dakloos, want ook in de zomer woonden we in onze bus. Tegen botte pech helpt slimheid helaas niet veel. En zoals te doen gebruikelijk komt een ongeluk zelden alleen. Mijn vriendin begon gefrustreerd weer drugs te gebruiken, van het één kwam het ander en een dik jaar later waren we na 9 jaar samenwonen uit elkaar.

Lees verder Slim (2) →

Zelf vind ik dat ik best een slimme jongen ben. Zo. Ik gooi het maar meteen op tafel, dan kunt u er vast aan wennen, terwijl ik even uitleg hoezo. Dit betekent overigens geenszins dat ik nooit domme dingen doe, maar dat zijn de uitzonderingen die de regel bevestigen. Zo maakte ik op 18-jarige leeftijd de keuze te stoppen met school. Ik had inmiddels zes jaar voortgezet onderwijs genoten, verspreid over een vijftal verschillende scholen en drie internaten en ik werd er een beetje moe van. Het langst zat ik twee jaar op dezelfde school, op één van de internaten mocht ik na vier weken alweer weg. Ik was dan wel slim, maar niet zo gemakkelijk in de omgang met autoriteit. Bovendien was het 1975, had ik lang haar, rookte de ene joint na de andere en had het woord diploma sowieso al een helemaal foute klank. Zinniger leek mij om onder het motto ‘beter langharig dan kortzichtig’ in kraakpanden op vettige matrassen gewillige hippiechicks te bestuderen, drugs uit te proberen en naar rock’ en roll  te luisteren. Nu, ruim 40 jaar later, zou ik die keus misschien niet meer maken, maar toen leek het toch echt een uitstekend idee. Dat werd nog eens bevestigd toen ik een paar jaar en honderd baantjes verder een busje kocht, me zes maanden te pletter werkte en vervolgens de hele winter lui op Griekse stranden rondhing. Ik maakte een lange neus naar die suffe schoolvrienden van me, die nu in de Hollandse kou scheikunde of economie studeerden of, nog erger, bij een bank waren gaan werken. Goh, wat voelde ik mij slim.

Lees verder Slim (1) →

Het zal wel door de hitte komen dat in de zomermaanden alles steeds langzamer gaat, tot het leven uiteindelijk in een stroperige brij verandert, waarin alleen een koud biertje nog enige verlichting brengt. Je ziet het in alles terug. Kranten en tijdschriften zijn vrijwel onleesbaar door de aperte flauwekul waarmee de kolommen gevuld worden. De TV is het hele jaar slecht (daarom kijk ik nooit), maar in de zomer schijnt het nog erger te zijn. Nu kan ik op dit blog natuurlijk dapper tegen de stroom in gaan roeien, maar hier is het nog warmer dan bij jullie, dus dat is bijna onbegonnen werk. Vanaf morgen dus mijn eigen bijdrage aan de komkommeroogst: een vervolgblog van een aflevering of vier, vijf. Niet over boeken, maar over waar ik zelf ooit een boek aan wilde wijden: mijn kleurloze leven. Maar dat gaat er vermoedelijk niet meer van komen. Dus dan maar zo. Ter lering ende vermaak. Best leuk leesvoer. Neem er geen aanstoot aan, tegenwoordig ben ik best te pruimen.