Dit is deel 4 van een serie van vijf. Het eerste deel vindt u hier.
Zo. Alsof je van een rijdende trein springt. Na wat pijnlijke buitelingen in het gras naast de spoorbaan, vond ik mijzelf terug in een wat kleiner huis, weer alleen met mijn zoon en, korte tijd later, een flinke maagzweer. Omdat ik toch met wat vragen bleef zitten over mijn zelfdestructieve gedrag, besloot ik een therapeut te raadplegen. Dat was op zich best verhelderend. Ik spendeerde uiteindelijk 3 jaar in een groep met 10 andere mislukkelingen. Mij leek overigens dat je sommige dingen niet eens wíl weten over jezelf. Helemaal blij werd ik er dus niet van. Gelukkig had ik weer eens mazzel en kwam via via in aanraking met een stel Indianen. Velen daarvan leken vooral geïnteresseerd in hun vrouwelijke volgelingen, maar er zaten ook een paar echt wijze mannen tussen. Ik deed zweethutten om me van mijn oude huid te ontdoen en medicijnceremonies om mijn plaats in het geheel te kunnen duiden. Ook therapie, maar dan anders. Ongewoon was dat ik aanvankelijk geen medicijn (peyote) wilde nemen, omdat ik dat toch als een drug beschouwde en daar had ik nu definitief een streep ondergezet. De Indiaan die de ceremonies leidde vond dat buitengewoon grappig. Alsof ik wilde leren fietsen zonder een fiets te gebruiken.
Ik heb niets met religie en ik kon dan ook niet het hele Indiaanse verhaal accepteren. Maar dat wij mensen, dieren, planten en de aarde eigenlijk één geheel vormen, van elkaar afhankelijk zijn en elkaar moeten respecteren, sprak me wel aan. En met rituelen en ceremonies is op zich ook niks mis. Zoals ik al eens eerder schreef bestaat je ware zelf niet, maar het kan geen kwaad je van wat overtollige bagage te ontdoen. Dat leeft al een stuk lichter. Een ritueel kan je daar bij helpen. Ik had meer bagage dan een normaal mens kan verslepen, dus dit was mij op het lijf geschreven. En ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat ik in die jaren toch een paar moeilijk rationeel te verklaren dingen meemaakte. Sommige van die Native Americans zijn daarbij werkelijk heel bijzondere mensen. Die ervaring had ik ook al bij het boeddhisme. Als je puur naar de filosofische aspecten kijkt, is het heel leerzaam. En een paar van die Boeddhistische leraren maakten als persoon ook diepe indruk.
In de voorbereidende ceremonie voor mijn vision quest, 4 dagen en nachten in je eentje op een berg zonder eten en drinken, besloot ik dan toch maar een keer de peyote te nemen. Uiteraard op mijn manier, dus meteen ook maar lekker veel. Dat was een openbaring. En de vision quest daarna eveneens. Veel elementairder kun je het niet maken voor jezelf. Ik had inmiddels al besloten dat ik in een warmer land wilde wonen, die Hollandse winters wennen nooit, maar op die (notabene Spaanse, nou ja, Baskische) berg in mijn eentje werd dat besluit onherroepelijk.
Tijdens een ander Indiaans evenement in Spanje kwam ik mijn huidige Duitse vriendin tegen. We wilden eigenlijk alletwee niet aan een relatie en zijn bovendien behoorlijk verschillend, maar de liefde kruipt waar ze niet gaan kan en na een tijdje pendelen tussen Nederland en Duitsland, kwam ze in 2000 bij mij wonen. Nog even oefenen voordat we aan het Spaanse avontuur zouden gaan beginnen. Daarover in de volgende en laatste aflevering van deze komkommertijdblogs meer.
(wordt vervolgd)