In de gebruikelijke stroom journalistieke bagger waar ik dagelijks doorheen waad op zoek naar die paar pareltjes, die het lezend leven de moeite waard maken, kwam ik een tussengevalletje tegen. Op zich een prima geschreven stuk, maar wat proefde ik daar nou toch tussen de regels door? Jaloezie? Nu is Elon Musk een controversieel figuur, zoals vrijwel iedereen die een visie heeft én succes, maar om hem nu als een doodordinaire kapitalist weg te zetten, die het alleen maar om de poen gaat, is me wat te gortig.
Ik steek mijn bewondering voor Musk niet onder stoelen of banken. Net als Steve Jobs is hij wellicht geen ideale werkgever, geen prettig sociaal persoon en misschien wel een hork of zelfs een klootzak, maar dat doet niets af aan het feit dat hij zo’n beetje in zijn eentje hele technologische revoluties op gang brengt. Ja maar, stond er in het stuk, hij vindt die technologie niet zelf uit. Nee, Jobs heeft de smartphone ook niet bedacht, maar wel de smartphonerevolutie ontketend. Trouwens, de meeste hedendaagse technologie is er dankzij de door de overheid gesponsorde wetenschap gekomen. Bedrijven maken die vervolgens commercieel. Je leest hier een goed verhaal over hoe dat zit.
Musk verdeelt zijn aandacht over een paar terreinen. Ten eerste: Tesla, elektrisch rijden. Tot voor kort een randverschijnsel, dankzij Musk prominent op de agenda. En het gaat hem niet zozeer om auto’s maken en geld verdienen, het gaat hem om het aanjagen van de transitie van fossiel naar elektrisch. Noodzakelijkerwijs moest hij met dure modellen beginnen, om geld binnen te halen voor het maken van goedkopere auto’s. Die zijn er nu: eergisteren werd Model 3 gepresenteerd. Dat alle andere autofabrikanten nu ook betaalbare modellen uitbrengen vindt Musk prima. Zijn technologie is openbaar, hoe meer elektrische auto’s, hoe beter. De transitie komt op gang. Daar gaat het om.
In het verlengde daarvan ligt SolarCity, zijn batterijenfabriek. Opnieuw: Musk wil niet rijk worden van batterijen verkopen, maar het gebruik van zonnepanelen en duurzame energie stimuleren. Rijk was hij allang en hij doet er weinig mee, hij is voornamelijk aan het werk.
SpaceX is de derde poot. Misschien is Musk gek, omdat hij mensen naar Mars wil brengen. Maar op weg daarheen heeft hij ook al een revolutie op het gebied van de ruimtevaart veroorzaakt. Voor een fractie van de vroegere kosten brengt hij satellieten omhoog, dankzij een raket die zijn (peperdure) eerste trap gewoon weer terug laat keren naar de aarde en landen in plaats van als schroot in de oceaan te vallen. Ik zal wel een sentimentele idioot zijn, maar ik krijg van de beelden van die op zijn pootjes landende raket op een drijvend(!) platform in de oceaan een brok in mijn keel.
Tot slot is er de Hyperloop. Een vervoerssysteem op basis van vacuüm buizen. Hij doet zelf geen ontwikkeling, maar stimuleert en steunt anderen. Zit er toekomst in? Geen idee, maar het lijkt de moeite van het proberen waard.
Over al deze zaken is een prachtig verhaal geschreven, dat je kunt vinden op één van de leukste websites die er bestaan: WaitButWhy. Het is weliswaar een long long long read, maar leesvoer van het allerbeste soort. Je kunt het best hier beginnen.