Dit is deel 3 van een serie van 5. De eerste aflevering vind je hier.
De verantwoordelijkheden die het alleenstaand vaderschap met zich meebrengt, dwongen mij weliswaar niet om de factor seks&drugs&rock&roll helemaal uit te bannen, maar toch tenminste binnen aanvaardbare grenzen te houden. Dat kwam niet alleen mijn gezondheid, maar ook mijn discipline en kwaliteit van werken ten goede. Ik heb nooit bij de top van het reclamewezen behoord, won nooit een prijs, maar ik was beslist behoorlijk goed in mijn werk en kreeg regelmatig goede kritieken in de vakbladen. Pak en stropdas verdwenen weer in de prullenbak en ook een kapper bezocht ik sindsdien nooit meer. Een curieus universum, de reclamewereld. Alleen al over de merkwaardige figuren daarin en de krankzinnige situaties waarin ik soms verzeild raakte, valt een aardig boek te schrijven. In een volgend leven dan maar.
Toen de jaren ’90 begonnen kwam ik een alleenstaande moeder met een dochtertje tegen en vormden we een gezinnetje. We gingen groots wonen, want inmiddels verdiende ik meer dan een ton netto per jaar, reed in een Porsche, sleepte een PTT-koffer met me mee, waarmee je ‘mobiel’ kon bellen en had altijd een pakje coke in mijn mouw. Goh, wat voelde ik mij weer ontzettend slim.
Temeer daar wij niet bepaald een modelgezinnetje waren. Nou ja, van buiten leek het allemaal redelijk normaal, maar op de één of andere manier versterkten mijn nieuwe partner en ik elkaars slechte eigenschappen. Dus nam het gebruik van pillen en coke al snel buitensporige vormen aan. Dat sloopt je, maar als je genoeg geld hebt en kinderen die je dwingen regelmatig te leven en goed te eten, is dat nog best lang vol te houden. Verder hadden we een ‘open relatie”, dus werd er veel buiten de deur geconsumeerd, zal ik maar zeggen, bezochten wij talloze feesten en kinky parties en waren sowieso nogal veel met ‘genieten” bezig. Ik bespaar u de intieme details, tenslotte is dit een fatsoenlijk blog, en beperk me tot de constatering dat Pauw in uw ogen misschien een wilde jongen is, maar in de mijne gewoon een watje.
Genoeg geld is natuurlijk een relatief begrip. Je moet wel een beetje maat houden, ook al is dat een grotere maat dan bij anderen. Als je 9 mille per maand verdient, maar je geeft er 12 uit, kom je vroeg of laat in de problemen. Met boekhoudkundige trucs kun je jezelf heel lang wijsmaken dat er niets aan de hand is, maar als je betalingen te lang uitstelt, staat er op een gegeven moment iemand van een incassobureau voor je deur. Au. Dat is de werkelijkheid in een onontkoombare gedaante. Cognitieve dissonantie kan zich ook tegen je keren. Op van alles blijk je vervolgens te kunnen bezuinigen, behalve op je verslaving natuurlijk. En die is uiteindelijk gewoon niet te betalen.
Coke geeft je een onoverwinnelijk gevoel. Wat mij betreft één van de meest tricky drugs die er bestaan. Je wordt ook niet ziek als je stopt. Je hunkert (in het kwadraat) alleen de hele tijd naar meer. In januari 1997 stond ik weer eens in een disco tegen meisjes aan te schurken die net zo oud waren als mijn stiefdochter. Ik zou dat jaar 40 worden. Ineens werd ik wakker. Genoeg was genoeg. Ik ontdeed mij in enkele maanden van mijn verslaving, van mijn vriendin en mijn huis. Het leven begint bij 40? Nou, frisse start maken dan maar.
(wordt vervolgd)