Er is enige tijd verstreken sinds mijn laatste blogje. Heb ik nu al geen zin meer? Ben ik uitgelezen? Niets van dat al. Meer zin dan ooit en ook meer tijd dan ooit om te lezen. Maar het lukt niet zo. Sinds een tijdje heb ik namelijk een hernia. Een nogal heftige, die een operatie noodzakelijk maakt. En dat gaat even duren, want ook in Spanje zijn de wachtlijsten lang. Hoewel het frustrerend was om alle buiten wachtende klusjes te moeten laten liggen, meende ik dan in elk geval tijd te hebben om de immer groeiende stapel nog te lezen boeken wat te decimeren. Maar dat blijkt niet helemaal te kloppen. Ik lees het liefst in een relaxte houding, lekker onderuitgezakt op de sofa bijvoorbeeld, en kan dan uren worden meegesleurd door een goed boek. Helaas denkt mijn hernia daar anders over. Elke 10 minuten wil hij dat ik mijn houding verander, een paar stappen loop, even de andere kant op strek of een pijnstiller slik en laat anders op onaangename wijze weten dat ik mijn plichten verzaak. Die pijnstillers doen overigens niet helemaal, of eigenlijk helemaal niet, wat ze zeggen te doen, dus erg veel heb ik er niet aan. Dat dit alles een goede nachtrust onmogelijk maakt is tot daar aan toe, maar ontspannen lezen is er dus ook niet bij.

Ik lees gewoonlijk drie of vier boeken tegelijk. Momenteel zijn dat John Romers tweede deel over de geschiedenis van Egypte, een roman van Hrabal, de essays van Montaigne (verse tip, die ik nu niet meer kan laten liggen) en het restant van Piketty’s kapitale werk over de werking van het kapitaal. Afhankelijk van het weer en wat ik buiten zoal te doen heb, werk ik op een gewone dag een paar uur buiten, neem een kop koffie en een boek, lees een uur (of wat langer), ga weer een tijdje naar buiten, enzovoorts. Ja, ik heb een geweldig leven. Nou ja, had. Het pad naar de groentetuin is ongeveer 40 meter. Dat red ik omdat het licht afloopt nog net in één keer. Terugstrompelend naar boven moet ik twee keer pauzeren. In de tuin kan ik klusjes doen op mijn knieën. Staand gaat niet, laat staan iets met een spade of een schoffel. Zielig? Nee hoor, maar wel FOCKING onhandig.

Dan maar lezen. Maar echt, ik kan niet lezen aan een tafel, op mijn zij liggend, op mijn hurken zittend, rechtop op een stoel, tenminste, niet langer dan een paar minuten. Dan voel ik weer ergens een pijnscheut. Een nieuwsbericht, een column, een artikeltje. Een blik op mijn TwitterTL. Hapsnap leesvoer. Maar geen Egyptische geschiedenis in het Engels. Zelfs Montaigne’s vrolijke verteltrant is nog lastig in zo gecomprimeerde aandachtsgolfjes.

Dit stukje schrijven moet ook in stukjes. Tussendoor even opstaan, strekken, rondje lopen, weer gaan zitten en de draad weer oppakken. En ik denk mijn zinnen sowieso al tien keer sneller dan ik ze kan typen. Maar okee, ik zit alweer op 500 woorden. Niet gek. Misschien rolt er dezer dagen nóg wel een blogje uit.