Dit is het tweede deel van een serie van vijf. Het eerste deel vind je hier.
Je kan plannen wat je wilt in het leven, het lot of het toeval, wat je wil, gooit altijd weer roet in het eten. In het voorjaar van 1982 maakte ik mijn vriendin zwanger. Hoewel dat niet de bedoeling was, leek het ons ook geen ramp. Dat de baby voor 1e Kerstdag werd uitgerekend was alleen maar logisch. It’s hard to be humble if you are the best. En zo werd ik in de winter van ’82 pappie van een zoon in het Griekse Sparta. Een echte Spartaan! It’s hard.. oh, dat had ik al gezegd. Dat ik er de eerste vijf maanden in het leven van mijn zoon elke dag bij was, is een geschenk waar ik nog altijd dankbaar voor ben. Maar daarna moest er natuurlijk een zomer lang weer gewoon keihard gewerkt worden. In oktober gingen we wederom op weg naar de zon. Maar kwamen deze keer niet verder dan Keulen, waar een vrachtwagenchauffeur die in slaap gevallen was, ons rijdende huis van achteren total loss reed. Vrouw en kind in het ziekenhuis en meteen ook nog dakloos, want ook in de zomer woonden we in onze bus. Tegen botte pech helpt slimheid helaas niet veel. En zoals te doen gebruikelijk komt een ongeluk zelden alleen. Mijn vriendin begon gefrustreerd weer drugs te gebruiken, van het één kwam het ander en een dik jaar later waren we na 9 jaar samenwonen uit elkaar.
Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Tijd voor weer iets heel anders. Toch maar eens iets met dat schrijftalent gaan doen. Ik knipte mijn haar af, kocht pak en stropdas en ging op freelance basis voor NRC advertenties verkopen. Ik volgde een paar cursussen marketing en copywriting en overtuigde één van de docenten daar, directeur van een Amsterdams reclamebureau, om mij aan te nemen als junior-copywriter. Zo stond ik ineens dagelijks in de file en sleet lange dagen op een kantoor. Grappig genoeg bleek in deze branche levenservaring en slimheid belangrijker dan opleiding en al snel kon ik aardig meekomen.
Op het persoonlijke vlak ging het wat minder. Weliswaar gebruikte ik geen drugs meer, maar goot wel steeds meer alcohol naar binnen, tot ik op dik een halve fles Bacardi per dag zat. Na bijna een decennium monogamie waren er ook andere driften, die nu door niemand meer beteugeld werden. Overdag was ik een keurige reclameman, ’s nachts zocht ik de wat donkerder randen van de samenleving op. Het co-ouderschap met mijn ex schoot ook al niet op. Met een junk is het slecht afspraken maken. Die denkt alleen aan zichzelf. Dat werd ook merkbaar aan mijn zoon en dat viel meer mensen op, dus op een dag stond de Kinderbescherming voor de deur. Of mijn zoon kwam bij mij wonen of hij ging naar een tehuis. Ik koos, zij het aarzelend, voor het eerste. Achteraf gezien de beste beslissing die ik ooit in mijn leven heb genomen.
Het alleen opvoeden van een kind van bijna vier laat zich evenwel slecht combineren met een baan van 50 uur. Ik besloot een gokje te wagen, ik was eigenlijk nog steeds in de leer, en begon voor mezelf als freelance tekstschrijver. Ik maakte schaamteloos misbruik van elk denkbare kruiwagen en had binnen drie maanden een tiental klanten. Voorlopig genoeg om van te leven. Maar, veel belangrijker, ik had nu alle tijd om me met de opvoeding van mijn zoon bezig te houden.
(wordt vervolgd)